Mijn naam is Karin

Het is juli 2020, en ik voel mij intens gelukkig. Woon in een heerlijk appartement waar ik mij veilig voel, een dochter waar ik enorm trots op ben, een eigen bedrijf waar ik helemaal mijzelf kan zijn en ben en daardoor anderen kan helpen. Als iemand mij dit 5 jaar terug had verteld, dat mijn leven nu zo zou zijn, had ik die persoon heel hard uitgelachen. Mijn leven heeft er nl. lange tijd heel erg anders uitgezien. 

Ik ben in Rotterdam geboren; een Surinaamse moeder en Afro-Amerikaanse vader. Mijn vader ken ik niet; die is kort na mijn geboorte vertrokken naar de Verenigde Staten. Omdat mijn moeder zelf de kost wilde verdienen, en geen oppas kon vinden (er waren toen nog geen kinderdagverblijven), heb ik de eerste 7 maanden van mijn leven in een tehuis gewoond. 

Daarna volgden er 2 pleeggezinnen, en behoorlijk wat heftige life events (emotionele gebeurtenissen). Zoals onder andere geweld (fysiek en mentaal). Ondanks deze gebeurtenissen ontwikkelde ik een soort vechtersmentaliteit. Nadat er wat heftigs was gebeurd, stond ik altijd weer op. Uiteraard niet direct; er volgden altijd eerst periodes van heftige depressies. En die werden steeds heftiger. 

Op mijn 26e werd ik moeder van een dochter. Er is PDD-NOS, ADD en een laag verstandelijke beperking bij haar gediagnosticeerd. Er volgden jaren van het accepteren van het hebben van een dochter met special needs, vechten voor mijn dochter om haar op de juiste plek te krijgen. Zowel op een goede school, als de juiste zorg. Ondertussen had ik de PABO afgerond, en had ik ruim 10 jaar in het cluster-4 onderwijs gewerkt als docent en docent-coach. 

Al die jaren deed ik erg mijn best om alles perfect te doen. Al die jaren waarin ik heb moeten vechten, probeerde ik te compenseren om alles perfect te hebben en te doen. Dat houdt een mens niet vol, ook ik niet. Ik kwam in een heftige burn-out terecht. Tijdens deze periode zijn er een aantal GGZ-diagnoses bij mij gediagnosticeerd; een Borderline persoonlijkheidsstoornis, een dwangmatigheidsstoornis en PTSS. 

Er volgde een periode van ongeloof en weerstand hiertegen. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik in een ernstige depressie belandde, en daardoor in een psychiatrische kliniek terecht kwam. Al die jaren voelde ik mij Superwoman (had nog net geen cape..); ik kon alles. Ik stond na ieder incident en nare emotionele gebeurtenis weer op, daarnaast probeerde ik de perfecte moeder te zijn en de perfecte docent. Dat viel allemaal weg en daardoor voelde ik mij waardeloos. Ik had roofbouw gepleegd op mijn lichaam en geest; ik kon niets meer. Hierdoor kon ik in deze periode niet anders dan mij er uiteindelijk aan toe te geven. Toegeven aan het feit dat ik heftige dingen heb meegemaakt, en dat ik daarvoor de tijd mocht nemen om dat te verwerken en daarvan mocht herstellen. 

Vanaf dat moment begon ik te herstellen en te helen. Verschillende soorten therapie, en uiteindelijk twee NLP-opleidingen gevolgd, die hieraan hebben bijgedragen. Tijdens mijn NLP Master Practitioner opleiding heb ik een onderzoek gedaan naar zelfcompassie. Zelfcompassie betekent; liefde voor jezelf in alle omstandigheden, en met al je kwaliteiten en leerpunten. 

Dat is zo ontzettend belangrijk. Juist als je een heftige jeugd heb gehad en/of daarnaast ook nog heftige (traumatische) dingen heb meegemaakt op latere leeftijd. Deze mensen, waaronder ik, houden juist helemaal niet van zichzelf. Door alles wat je hebt meegemaakt, door wat anderen tegen jou hebben gezegd. Je bent gaan geloven dat je het niet waard bent om van te houden. 

Maar weet je? Je bent het WEL waard om van te houden. Gewoon het feit dat je op aarde bent. Zorg dat je allereerst van de allerbelangrijkste mens in je leven gaat houden; JIJ. Met al je kwaliteiten en leerpunten. Je bent al goed en prachtig zoals je NU bent. 

Heel veel liefs, Karin 

Verder lezen:

steen2